PC Moment

Jan Hospes vroeg een dezer dagen op facebook naar “het mooiste PC-moment”.  Tsja Jan, daar vraag je me wat! Ik heb me suf gepiekerd en verschillende momenten de revue laten passeren. Mooie momenten waren er veel, ontroerende en aangrijpende momenten ook.

Laten we beginnen met mijn jongste herinnering. Het was de overwinning van mijn ex-buurman Gerrit Langerak op de PC van 1965. Negen was ik en in de loop van de dag op de schouders van mijn vader meegetroond naar dé PC. De familie Langerak had naast ons gewoond aan De Leane in Franeker. Liggend langs de zijlijn was die dag de overwinning van “mijn buurman” ook heimelijk mijn overwinning. En dat noch wel met “alles aan de hang”. Van de wedstrijd heb ik niet veel onthouden, maar het gevoel van heroïek en de magie van de PC is vanaf dat moment nooit meer vertrokken.

Een bijzonder moment was ook het afscheid van Hotze Schuil op de PC in 1972. (Dit jaar precies 40 jaar geleden! ) De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik door mijn leeftijd Hotze niet veel heb zien spelen, maar zijn roem was mij natuurlijk niet onbekend. En toen hij dan ook in 1972 op 46-jarige leeftijd door Robert van Wieren en Lammert Breuker werd gevraagd om met hen nog éénmaal op de PC te spelen, begreep ik dat het de laatste keer was dat ik hem zou zien acteren. Veel later zag ik mij zelf terug op een legendarische foto die op die dag van Hotze is gemaakt. Hotze is op die foto met het publiek in gesprek terwijl ik op de achtergrond tussen het publiek (1e rij 5e van rechts) geboeid zit te kijken naar een andere partij. Maar zijn afscheid op de PC is me altijd bij gebleven.

De mooiste finale die ik ooit heb gezien was die in 1984 tussen de parturen van Sake Saakstra, Johannes Brandsma en Piet Jetze Faber tegen Peter Rinia, Wybren (Wiep) van Wieren en Tunno Schurer. Deze laatsten wonnen nadat ze een voorsprong van 5-2 hadden verspeeld en pas wonnen met een volle telegraaf. De LC schreef zelfs over de “de finale van de eeuw”.  http://tinyurl.com/bujhjgy Het was een wedstrijd met prachtig spel, dynamiek en emotie. In ieder geval een partij die me altijd bij blijft qua spanning en lading. De stilte die er was op het moment dat de laatste bal werd opgeslagen en de ontlading bij publiek en winnaars nadat Van Wieren de bal voorbij de kaats sloeg, waren van een enorme intensiteit. Een partij die ik niet licht vergeet.

De koning die ik het meest zijn PC overwinning “gunde” was Johannes Dijkstra in 2003. “Lytse Johannes” kaatste al decennia lang en het grote succes was altijd weggebleven. Het jaar daarvoor moest het eigenlijk gebeuren toen hij met Sake Porte en Auke van der Graaf het toppartuur had om de PC te winnen. Maar het slaagde niet. Zijn kans leek voorbij. In een bol van emotie staande PC wist hij in 2003 met Karel Nijman en Folkert van der Weij de overwinning te behalen. http://tinyurl.com/cs89kme Emotierijk op verschillende fronten. In de partij tegen Rudmer van der Meer, Henk Vlietstra en Taeke Triemstra sloeg Johannes bij een achterstand van 5-4 en 6-6 een zeer gedurfde hoog opgeslagen zitbal net binnen de kwaadlijn. En in het laatste eerst miste Rudmer bij een voorsprong van 5-5 en 6-2 driemaal achter elkaar het perk. Ik heb nog nooit een kaatser zo teleurgesteld gezien als Henk Vlietstra. Hij zakte als een plumpudding in elkaar en bleef enkele momenten roerloos liggen. Hoe anders was de ontlading na de laatste slag in de finale bij het winnende outsiders partuur. Karel Nijman was door het dolle heen en “Lytse Johannes” was door tranen overmand toen zijn vader die juist weduwnaar was geworden als één van de eersten naar hem toe vloog. Mooie momenten zijn ontroerende en emotierijke momenten. Momenten die door hun lading blijven hangen in het geheugen en daar zorgen voor die altijd prachtige herinnering aan dé PC.